Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w Ząbkowicach Śląskich IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Fudali

Ławnicy: Wiesława Dobrucka – Kaźmierczak, Jolanta Rutkowska

Protokolant: Bernadetta Mączka

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018 roku w Ząbkowicach Śląskich

na rozprawie

sprawy z powództwa: F. G.

przeciwko: (...) Ośrodkowi (...) w Z.

o uznanie za bezskuteczne odwołania ze stanowiska i o ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 197,00 (słownie: sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 221/17

UZASADNIENIE

Powód F. G. w pozwie skierowanym przeciwko stronie pozwanej (...) Ośrodkowi (...) w Z. wniósł o uznanie za bezskuteczne odwołania powoda pismem z dnia 27 grudnia 2017 r. ze stanowiska pracy menadżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora pozwanego zakładu pracy.

Ponadto powód w/w pozwem domagał się, po upływie zastosowanego okresu wypowiedzenia, przywrócenia do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach.

Dodatkowo powód wniósł również o nakazanie pozwanemu pracodawcy dalszego zatrudnienia powoda na dotychczasowym stanowisku pracy do czasu prawomocnego rozpoznania niniejszej sprawy.

Powód formułując powyższe żądania w pierwszej kolejności podniósł, iż zarzuca pozwanemu pracodawcy nieprawidłowe rozwiązanie łączącego strony stosunku pracy poprzez wadliwe zastosowanie art. 70 k.p., dotyczącego stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania, podczas gdy strony łączy umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony, a więc w konsekwencji zastosowanie winny mieć obowiązujące przepisy wynikające z art. 25 § 1 k.p.

Kolejno powód zarzucił także stronie pozwanej świadome i celowe naruszenie normy prawnej zawartej w art. 39 k.p., albowiem stosunek pracy powoda podlega szczególnej ochronie prawnej przewidzianej w tej regulacji normatywnej.

W tych okolicznościach powód jest przekonany, że pozwany z rażącym naruszeniem prawa dąży do bezzasadnego pozbawienia powoda pracy, nie mając ku temu żadnych podstaw merytorycznych i powołując się przy tym na rzekome zatrudnienie powoda w oparciu o przepis art. 68 k.p.

Powód podkreślił dodatkowo, że jego zatrudnienie na stanowisku menedżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora (...) wynika wyłącznie z zawartej z pozwanym pracodawcą w dniu 27 września 2006 r. umowy o pracę na czas nieokreślony, co także zostało zbadane i ocenione przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we W., Państwową Inspekcję Pracy i tut. Sąd Pracy w sprawach znanych sądowi w urzędu.

Powód wyjaśnił także, iż w dniu 27 grudnia 2017 r. pozwany wręczył mu pismo zawierające oświadczenie o odwołaniu powoda z zajmowanego stanowiska pracy, tj. menadżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora (...) w Z..

W tym aspekcie sprawy powód stanowczo podniósł, że jest zatrudniony u strony pozwanej wyłącznie na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w dniu 27 września 2006 r. , a co za tym idzie, wbrew twierdzeniom pozwanego, nigdy i w żadnej formie nie został zatrudniony w pozwanej instytucji kultury na podstawie aktu powołania.

Z tych też względów powód stoi w niniejszej sprawie na stanowisku, że forma rozwiązania z nim stosunku pracy, tj. poprzez odwołanie, została podjęta przez stronę pozwaną z rażącym naruszeniem przepisów prawa, albowiem podstawa zatrudnienia powoda u strony pozwanej ma charakter umowny (wynika z bezterminowej umowy o pracę) i nie jest kreowana w oparciu o akt powołania, jak błędnie przyjął pozwany pracodawca.

Powód wskazał nadto, iż podjęta przez niego próba polubownego załatwienia sprawy okazała się bezskuteczna, gdyż strona pozwana w ogóle nie odpowiedziała na pismo powoda w tym przedmiocie.

W toku procesu powód rozszerzył powództwo w ten sposób, iż wniósł o ustalenie, że pozostaje ze stroną pozwaną w stosunku pracy na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w dniu 27 września 2006 r., jak również domagał się zasądzenia od pozwanego pracodawcy na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm prawem przepisanych.

Strona pozwana – (...) Ośrodek (...) w Z. – wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

Pozwany pracodawca w pierwszej kolejności wskazał, iż zgodnie z zawartą pomiędzy stronami w dniu 27 września 2006 r. umową o pracę na czas nieokreślony, zamieszczonym w aktach osobowych powoda upoważnieniem z dnia 5 lutego 2007 r., a także obowiązującymi u strony pozwanej regulaminami organizacyjnymi powód jest zatrudniony w pozwanej instytucji kultury na stanowisku menadżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora (...) w Z..

Zatrudnienie powoda na stanowisku menadżera projektów kulturalnych jest zatem immanentnie związane z jednoczesnym wykonywaniem przez powoda obowiązków pracowniczych w charakterze zastępcy dyrektora strony pozwanej.

Okoliczność ta jest w zasadzie bezsporna pomiędzy stronami, a ponadto taki charakter zatrudnienia powoda u strony pozwanej został potwierdzony przez Wojewodę (...), Wojewódzki Sąd Administracyjny we W., Państwową Inspekcję Pracy oraz Sądy Pracy – w licznych postępowaniach jakie toczyły się pomiędzy stronami.

W związku z powyższym pozwany pracodawca jednoznacznie podkreślił, że stosownie do obowiązującego w pozwanym zakładzie pracy od dnia 10 stycznia 2005 r. regulaminu organizacyjnego, dyrektor zarządza ,,Ośrodkiem przy pomocy menadżera projektów kulturalnych w charakterze zastępcy dyrektora, którego powołuje i odwołuje dyrektor (§ 2 ust. 2 przedmiotowego regulaminu).

Z kolei przyjęty uchwałą nr XI/54/2004 Rady Miejskiej w Z. z dnia 29 października 2004 r. statut (...) Ośrodka (...) w § 10 ust. 5 przewiduje, że ,,w Ośrodku może być utworzone stanowisko zastępcy dyrektora i inne stanowiska kierownicze, powierzenie tych stanowisk i odwołanie z nich dokonuje D., po zasięgnięciu opinii Burmistrza”.

Z tych też względów pozwany reprezentuje w niniejszej sprawie stanowisko, że powód jest zatrudniony w pozwanym (...) w Z. jako zastępca dyrektora na podstawie powołania, pomimo braku formalnego aktu prawnego w tym zakresie.

W ocenie strony pozwanej, powód wykonując obowiązki zastępcy dyrektora i pobierając z tego tytułu stosowny dodatek funkcyjny, w tym także inicjując postępowania sądowe o jego zapłatę, godził się na taki charakter swojego zatrudnienia oparty w istocie na powołaniu.

Mając to wszystko na uwadze pozwany pracodawca, jak następnie wyjaśnił, działając na podstawie art. 70 k.p. pismem z dnia 27 grudnia 2017 r. odwołał powoda z zajmowanego stanowiska menadżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora (...) Ośrodka (...), co jest równoznaczne z wypowiedzeniem powodowi łączącego strony stosunku pracy, nawiązanego w istocie, zdaniem pozwanego, na podstawie powołania.

Wobec powyższego pozwany jest przekonany, że powództwo jest bezzasadne i jako takie winno być oddalone w całości.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Powód F. G. został zatrudniony w pozwanym (...) Ośrodku (...) w Z. począwszy od dnia 1 października 2006 r. na stanowisku menedżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniu 27 września 2006 r. w/w strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony.

Zgodnie z § 2 ust. 2 obowiązującego u strony pozwanej w okresie od dnia 10 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. regulaminu organizacyjnego (...) Ośrodka (...), dyrektor zarządza ,,Ośrodkiem przy pomocy menadżera projektów kulturalnych w charakterze zastępcy dyrektora, którego powołuje i odwołuje dyrektor.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2012 r. w pozwanej instytucji kultury obowiązywał już kolejny regulamin organizacyjny, który także przewidywał w strukturze pozwanego zakładu pracy stanowisko zastępcy dyrektora i określał zakres jego obowiązków pracowniczych.

dowód: zarządzenie nr (...) D. (...) Ośrodka (...) z dnia 10 stycznia 2005 r. wraz z załącznikiem – regulaminem organizacyjnym (...) Ośrodka (...) k. 35 – 45, zarządzenie nr (...) D. (...) Ośrodka (...) z dnia 5 stycznia 2012 r. wraz z załącznikiem – regulaminem organizacyjnym (...) Ośrodka (...) k. 47 – 53, akta osobowe powoda – umowa o pracę na czas nieokreślony zawarta pomiędzy stronami w dniu 27 września 2006 r.

Nie jest sporne w niniejszej sprawie pomiędzy stronami, że funkcja zastępcy dyrektora strony pozwanej jest immanentnie związana z zajmowanym przez powoda stanowiskiem pracy menadżera projektów kulturalnych, a ponadto fakt ten został jednoznacznie stwierdzony, ustalony w ramach prowadzonych postępowań sądowych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we W., Sąd Okręgowy w Świdnicy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Z., jak również przez Państwową Inspekcję Pracy Oddział w K. i Wojewodę (...).

Poza sporem pozostaje także, iż powód wykonując w pozwanym zakładzie pracy obowiązki pracownicze menedżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora otrzymywał z tego tytułu stosowny dodatek funkcyjny, którego wysokość została określona prawomocnym wyrokiem sądowym.

Przyjęty uchwałą nr XI/54/2004 Rady Miejskiej w Z. z dnia 29 października 2004 r. statut (...) Ośrodka (...) w Z. w § 10 ust. 5 przewidywał, że ,,w Ośrodku może być utworzone stanowisko zastępcy dyrektora i inne stanowiska kierownicze, powierzenie tych stanowisk i odwołanie z nich dokonuje D., po zasięgnięciu opinii Burmistrza”.

dowód: uchwała nr XI/54/2004 Rady Miejskiej w Z. z dnia 29 października 2004 r. w sprawie przyjęcia statutu (...) Ośrodka (...) w Z. k. 59 – 62.

Pismem z dnia 27 grudnia 2017 r., doręczonym powodowi w tym samym dniu, pozwany pracodawca, reprezentowany przez D. (...) w Z., złożył powodowi oświadczenie, w którym wskazał, że działając na podstawie art. 70 k.p. odwołuje powoda z zajmowanego stanowiska pracy menadżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora (...) Ośrodka (...), co jest równoznaczne w wypowiedzeniem stosunku pracy.

W piśmie tym pozwany dodatkowo stwierdził, iż okres wypowiedzenia upłynie i stosunek pracy ustanie z dniem 28 czerwca 2018 r., jak również w okresie wypowiedzenia pozwany zwolnił powoda z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia i jednocześnie pouczył powoda, iż w przypadku uznania, że niniejsze odwołanie narusza przepisy prawa powodowi przysługuje prawo żądania odszkodowania, które to powództwo należy zgłosić do tut. Sądu Pracy w terminie 21 dni od dnia otrzymania przedmiotowego pisma.

D. strony pozwanej odwołując powoda w/w pismem z zajmowanego stanowiska pracy zasięgnął w tym przedmiocie opinii Burmistrza Z..

dowód: przesłuchanie przedstawiciela strony pozwanej Z. D. (...) Ośrodka (...) w Z. k. 143 odwr. – 144, pismo D. (...) Ośrodka (...) w Z. z dnia 27 grudnia 2017 r. zatytułowane (...) k. – 5.

Powód urodził się w dniu (...) w Z..

dowód: przesłuchanie powoda F. G. k. 143 – 143 odwr., akta osobowe powoda.

Sąd zważył:

Powództwo, w ocenie Sądu pierwszej instancji, jest bezzasadne i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

Na wstępie niniejszych rozważań wskazać należy, iż nie jest sporne pomiędzy stronami, że powód był zatrudniony u pozwanego pracodawcy na stanowisku menedżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora w pełnym wymiarze czasu pracy i z tego tytułu pobierał stosowny dodatek funkcyjny, którego wysokość została określona prawomocnym wyrokiem sądowym w postępowaniu zainicjowanym powództwem zgłoszonym przez powoda.

Poza sporem pozostaje zatem w realiach rozpatrywanej sprawy, iż zatrudnienie powoda na stanowisku menadżera projektów kulturalnych jest immanentnie, nierozerwalnie związane z jednoczesnym wykonywaniem przez powoda obowiązków pracowniczych w charakterze zastępcy dyrektora strony pozwanej i taki charakter zatrudnienia powoda został jednoznacznie określony przede wszystkim w § 2 ust. 2 obowiązującego w pozwanym zakładzie pracy w okresie od dnia 10 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. regulaminu organizacyjnego (...) Ośrodka (...), który to zapis stanowił, że ,,dyrektor zarządza Ośrodkiem przy pomocy menadżera projektów kulturalnych w charakterze zastępcy dyrektora, którego powołuje i odwołuje dyrektor”, a dodatkowo został w sposób spójny i jednolity potwierdzony przez Wojewodę (...), Wojewódzki Sąd Administracyjny we W., Państwową Inspekcję Pracy oraz Sądy Pracy – w licznych postępowaniach jakie toczyły się pomiędzy stronami.

Sporna jest natomiast podstawa prawa zatrudnienia powoda u strony pozwanej, to jest czy łączący strony stosunek pracy został nawiązany na podstawie umowy o pracę, czy też jest kreowany na podstawie powołania w rozumieniu art. 68 § 1 k.p.

Rozstrzygnięcie powyższej spornej kwestii determinuje w sposób istotny ocenę zgodności z prawem czynności pozwanego pracodawcy wyrażonej pismem D. (...) w Z. z dnia 27 grudnia 2017 r., którą to czynność z zakresu prawa pracy powód neguje w niniejszym postępowaniu sądowym.

Podstawowe znaczenie dla dokonania oceny właściwej podstawy prawnej zatrudnienia zastępcy dyrektora instytucji kultury, a więc czy jest to zatrudnienie oparte na podstawie umowy o pracę czy też powołania w rozumieniu art. 68 k.p., ma wykładnia przepisów ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r. poz. 862 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym odpowiednio w dacie zatrudnienia powoda u strony pozwanej i w dacie złożenia powodowi oświadczenia pozwanego pracodawcy z dnia 27 grudnia 2017 r. o odwołaniu z zajmowanego stanowiska pracy menedżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora.

W pierwotnym brzmieniu art. 15 ust. 6 w/w ustawy stanowił, że w przypadkach przewidzianych w statucie instytucji kultury organizator może powołać także zastępców dyrektora. Przepisy dotyczące powoływania i odwoływania dyrektora stosuje się odpowiednio.

Począwszy od dnia 4 maja 2002 r. brzmienie tego przepisu było następujące: ,,W przypadku, gdy statut instytucji kultury przewiduje stanowisko zastępcy dyrektora lub stanowiska zastępców dyrektora, określa on również sposób oraz tryb ich powoływania i odwoływania”.

Natomiast od dnia 1 stycznia 2012 r. kwestię tę reguluje art. 15 ust. 8 powołanej jak wyżej ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, który stanowi, że: ,,Statut instytucji kultury może przewidywać utworzenie stanowiska zastępcy dyrektora lub stanowisk zastępców dyrektora. W takim przypadku statut określa liczbę stanowisk zastępców dyrektora oraz tryb ich powoływania i odwoływania”.

Istotne jest także w rozpatrywanej sprawie, że stosownie do w/w upoważnienia ustawowego przyjęty uchwałą nr XI/54/2004 Rady Miejskiej w Z. z dnia 29 października 2004 r. statut (...) Ośrodka (...) w Z. w § 10 ust. 5 jasno określał, że ,,w Ośrodku może być utworzone stanowisko zastępcy dyrektora i inne stanowiska kierownicze, powierzenie tych stanowisk i odwołanie z nich dokonuje D., po zasięgnięciu opinii Burmistrza”.

Należy także wyraźnie podkreślić, że w uzasadnieniu prawnym wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2017 r., III PK 101/16, LEX nr 2321919, Sąd ten jednoznacznie przesądził, że podstawą prawną zatrudnienia zastępcy dyrektora instytucji kultury jest powołanie w rozumieniu art. 68 k.p., przy czym utworzenie takiego stanowiska pracy musi być przewidziane w statucie tej instytucji, który dodatkowo powinien określać liczbę tych stanowisk oraz tryb ich powoływania i odwoływania.

Godzi się także zaakcentować, że jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu w/w judykatu, przytoczone jak wyżej normy prawne mają charakter przepisów prawa powszechnie, bezwzględnie obowiązującego, a więc co do zasady wykluczone jest zatrudnienie zastępcy dyrektora instytucji kultury w oparciu o umowę o pracę.

Skoro przepisy odrębne, o których mowa w art. 68 § 1 k.p., mają charakter bezwzględnie obowiązujący, to nie jest możliwa ich prawnie skuteczna modyfikacja przez organizatora instytucji kultury w statucie, bądź przez pracodawcę w umowie (por. także uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2007, II PK 225/06, LEX nr 599537).

Taki umowny sposób zatrudnienia na tym stanowisku pracy pozostaje w sprzeczności z wykładnią przepisów przedmiotowej ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, a także z postanowieniem cytowanego § 10 ust. 5 statutu pozwanego (...) w Z., który, w ocenie Sądu Pracy, wskazuje na powołanie jako podstawę zatrudnienia zastępcy dyrektora strony pozwanej.

Również § 2 ust. 2 obowiązującego w pozwanym zakładzie pracy w okresie od dnia 10 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. regulaminu organizacyjnego (...) Ośrodka (...) przewidywał powołanie jako właściwy i prawidłowy sposób zatrudnienia zastępcy dyrektora strony pozwanej.

Mając na uwadze powyższe Sąd meriti podziela stanowisko pozwanego pracodawcy, że powód jako menedżer projektów kulturalnych – zastępca dyrektora został zatrudniony u strony pozwanej w istocie na podstawie powołania, pomimo braku formalnego aktu w tym przedmiocie.

Co istotne, należy także zaaprobować argumentację strony pozwanej, że powód wykonując obowiązki zastępcy dyrektora i pobierając z tego tytułu stosowny dodatek funkcyjny, w tym także inicjując postępowania sądowe o jego zapłatę, godził się na taki charakter swojego zatrudnienia oparty na powołaniu, a więc w sposób zgodny z powszechnie obowiązującymi, w/w przepisami prawa, a także statutem i regulaminem organizacyjnym pozwanej placówki kultury.

Uzasadniona jest zatem teza, że powód poprzez czynności konkludentne akceptował taki charakter prawny swojego zatrudnienia w pozwanej placówce kultury.

Umowne zatrudnienie powoda na stanowisku zastępcy dyrektora (...), określone umową o pracę zawartą na czas nieokreślony w dniu 27 września 2006 r., nie było zatem prawnie dopuszczalne i pozostawało w kolizji do wyłącznej podstawy zatrudnienia powoda kreowanej, w świetle powołanych jak wyżej regulacji, w oparciu o powołanie.

Z tych też względów Sąd meriti doszedł do przekonania, że pozwany pracodawca, reprezentowany przez D. (...) w Z., pismem z dnia 27 grudnia 2017 r. w sposób zgodny z prawem odwołał powoda z zajmowanego stanowiska pracy menedżera projektów kulturalnych – zastępcy dyrektora, co było równoznaczne z wypowiedzeniem łączącego strony stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania w rozumieniu art. 68 § 1 i 1 ¹ k.p.

Takie działanie strony pozwanej znajduje swoją podstawę prawną w przepisach art. 15 ust. 8 w/w ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej w związku z § 10 ust. 5 statutu pozwanego (...) w Z. i art. 70 § 1, 1 ¹, 1 ² i 2 k.p.

Należy także wyraźnie podkreślić, że skoro powód był zatrudniony w pozwanym ośrodku kultury na podstawie powołania, to powodowi nie przysługiwały zgłoszone w toku niniejszego procesu żądania dotyczące orzeczenia o bezskuteczności odwołania z zajmowanego stanowiska pracy, a po upływie zastosowanego okresu wypowiedzenia, o przywróceniu do pracy u strony pozwanej na poprzednich warunkach.

Zgodnie bowiem z art. 69 k.p. jeżeli przepisy niniejszego oddziału nie stanowią inaczej, do stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się przepisy dotyczące umowy o pracę na czas nieokreślony, z wyłączeniem przepisów regulujących:

1)  tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę;

2)  rozpatrywanie sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania:

a)  o bezskuteczności wypowiedzeń,

b)  (uchylona)

c)  o przywracaniu do pracy.

W świetle zacytowanej regulacji podnieść zatem należy, iż pracodawca (organ odwołujący) nie ma obowiązku podania w swoim oświadczeniu przyczyny odwołania pracownika ze stanowiska, które jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę, jak również pracownik zatrudniony na podstawie powołania może ubiegać się co do zasady jedynie o odszkodowanie w związku z naruszającym przepisy rozwiązaniem stosunku pracy.

Wobec powyższego, powództwo zmierzające przed wszystkim do restytucji łączącego strony stosunku pracy nie mogło być uwzględnione i podlegało oddaleniu.

Jako chybiony jawi się również sformułowany przez powoda zarzut naruszenia przez stronę pozwaną regulacji prawnej zawartej w art. 39 k.p.

Przepis ten odnosi się bowiem do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, tymczasem zatrudnienie powoda u strony pozwanej, co wykazano już powyżej, było oparte na podstawie powołania.

Zważywszy na wiek powoda w chwili złożenia mu pisemnego oświadczenia o odwołaniu z zajmowanego stanowiska, pozwany nie naruszył także unormowania zawartego w art. 72 § 3 k.p., która to regulacja stanowi, że przepis § 2 stosuje się odpowiednio w razie odwołania pracownika, któremu brakuje nie więcej niż 2 lata do nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W myśl natomiast art. 72 § 2 k.p. w razie odwołania pracownicy w okresie ciąży, organ odwołujący jest obowiązany zapewnić jej inną pracę, odpowiednią ze względu na jej kwalifikacje zawodowe, przy czym przez okres równy okresowi wypowiedzenia pracownica ma prawo do wynagrodzenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem. Jeżeli jednak pracownica nie wyrazi zgody na podjęcie innej pracy, stosunek pracy ulega rozwiązaniu z upływem okresu równego okresowi wypowiedzenia, którego bieg rozpoczyna się od dnia zaproponowania na piśmie innej pracy.

Analizowany przepis art. 72 § 3 k.p. ogranicza zatem szczególną ochronę prawną osób zatrudnionych na podstawie powołania do 2 lat przed uzyskaniem wieku emerytalnego, zaś w realiach badanej sprawy bezsporna jest okoliczność, że w dacie złożenia powodowi oświadczenia o odwołaniu z zajmowanego stanowiska pracy powód nie znajdował się jeszcze w okresie objętym dyspozycją tego przepisu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., przy czym wysokość wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika strony pozwanej będącego radcą prawnym Sąd określił według stawki minimalnej na kwotę 180,00 zł działając w tym zakresie w oparciu o przepis § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

W zasądzonych jak wyżej kosztach procesu Sąd uwzględnił także uiszczoną opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17,00 zł.

Reasumując, z przedstawionych jak wyżej motywów, Sąd Pracy orzekł jak w sentencji wyroku.